Disintegration uitgeroepen tot beste album van The Cure
In dit artikel:
De lezersstemmen zijn geteld: fans kozen Disintegration (1989) overtuigend tot het favoriete album van The Cure. Van de uitgebrachte stemmen behaalde Disintegration bijna de helft (49%) en kwam daarmee ver boven de rest uit. Het album wordt geroemd om zijn melancholische sfeer, lange, dromerige nummers en de balans tussen sombere teksten en weidse synthesizerlandschappen; veel nummers duren meer dan zes minuten. Disintegration leverde zowel artistieke erkenning als commercieel succes, kreeg in 2010 een remasterd deluxe‑heruitgave met demo’s en een live‑schijf, en werd in 2020 opnieuw uitgebracht met extra tracks.
Op de tweede plek staat Pornography (1982) met 14% van de stemmen. Die plaat geldt als de donkerste uit het repertoire en ontstond in een periode van depressie en overmatig middelengebruik binnen de band. Robert Smith omschreef het zelf als: “Ik wilde een echt haatdragende plaat maken. Pure wanhoop en zelfdestructie in elk nummer.” Pornography sluit de zogenoemde Gothic Trilogy af en markeert een intens, rauw hoogtepunt dat door veel fans nog steeds bewonderd wordt.
De recente comeback Songs of a Lost World (2024) eindigt als derde. Het album, met de single ‘Alone’, herneemt thema’s als verlies en ongemak en ademt elementen van het geluid dat fans kennen van eerdere, donkerdere platen. Het is korter qua lengte (acht nummers) maar blijft door de tragere, emotioneel geladen opbouw hangen. Daarnaast verscheen Mixes of a Lost World, een remixalbum met bijdragen van onder meer Four Tet en Paul Oakenfold.
Seventeen Seconds (1980) staat vierde. Dit vroege album, in zeven dagen opgenomen, introduceerde bij een groter publiek het sferische, minimalistische The Cure‑geluid en bevatte met ‘A Forest’ de eerste Britse hit. Het vormt het eerste deel van de eerder genoemde Gothic Trilogy en legde de basis voor de latere duistere koers van de band.
Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me (1987) completeert de top vijf. Als dubbelalbum toont het de veelzijdigheid van The Cure: gothische nummers naast meer popgerichte en experimentele tracks, allemaal doorspekt met de herkenbare Cure‑sfeer, maar lichter en speelser dan Disintegration.
Praktische context: The Cure blijft live actief en staat komende zomer op Rock Werchter 2026; ook Pinkpop 2026 is nog een optie. De band staat bekend om lange festivalsets — op Pinkpop 2019 speelden ze 2,5 uur met 28 nummers — wat fans goede kans geeft om favorieten van deze en eerdere albums terug te horen.