Lowlands 2025: Queens of the Stone Age zegt 'sorry' met de grootst mogelijke bos bloemen
In dit artikel:
Queens of the Stone Age lostrekken Lowlands 2025 op de Alpha met een concert dat bedoeld leek als genoegdoening na hun afzegging vorig jaar — en dat doel werd ruimschoots gehaald. Ondanks dat de band, vanwege een b2b-set van Job Jobse en KI/KI, niet als late headliner stond, pakte QOTSA de vooravond met een uiteenlopende en energieke set die zowel harde rockfans als meezingers tevredenstelde.
De Amerikaanse groep trapte af met stevige nummers die meteen energie losmaakten: vroege doorbraakhits en nieuwere krakers zorgden voor luidkeelse deelname van het publiek. Bassist Michael “Mikey Shoes” Shuman en drummer Jon Theodore zetten een nadrukkelijk laag en strakke ritmesectie neer; gitarist Troy van Leeuwen viel op in net pak. De set wisselde vlot tussen compacte beukers zoals ‘Paper Machete’ en publieksfavorieten als ‘No One Knows’ en ‘Burn The Witch’, en liet ook verrassende, minder vaak gespeelde nummers horen zoals ‘Made To Parade’ en ‘In My Head’.
Voor contrast nam zanger-gitarist Josh Homme plaats achter een piano voor de melancholische ballad ‘The Vampyre Of Time And Memory’, een rustig moment dat ruimte gaf voordat de band weer vol gas gaf met explosieve tracks als ‘Little Sister’. Het hoogtepunt van de avond was een uitgerekte uitvoering van ‘Straight Jacket Fitting’, waarin Homme onverwacht het publiek in dook: hij crowdsurfde, liep door het linker voorvak en bekeek zelfs buiten de tent het festivalterrein. Die fysieke interactie voelde als een persoonlijke verontschuldiging voor de eerdere afzegging en werd door het publiek warm onthaald.
Na die nagenoeg theatrale good‑will-actie schakelde de band terug naar sensualere tonen met ‘Make It Wit Chu’, waarna de set in oude vertrouwde harde muziek eindigde. Met nummers van Songs For The Deaf — waaronder ‘Go With The Flow’ en afsluiter ‘Song For The Dead’ — werd de tent opgeschud, ontstonden meerdere circlepits en werd de apparatuur en het publiek flink op de proef gesteld. Technische details zoals het stemmen van gitaren naar lage C droegen bij aan het zware, dreigende geluid dat de avond kenmerkte.
Hoewel de speeltijd relatief kort was in festivaltermen, bood Queens of the Stone Age precies waar veel fans op hadden gehoopt: variatie, intensiteit, en directe contactmomenten met de frontman. De show zette de toon voor het weekend en bevestigde dat de band, ook op een vroege festivalavond, een headlinewaardige indruk kan maken. Long live the Queens — zo voelde de avond dan ook voor velen in de Alpha.