Once In A Blue Moon 2025: cowboys zijn koning in het theater
In dit artikel:
Once In A Blue Moon keerde in 2025 terug als meerdaags countryfestival en vond voor het eerst plaats in het Zuiderparktheater in Den Haag. Na twee eerdere edities in Amsterdam presenteerde de organisatie nu een vol weekend met een mix van banjo’s, bier en boots — een bewuste verhuizing naar een bosrijke, intieme locatie die het westerngevoel versterkt.
Het terrein combineerde twee uitersten: het opvallende Zuiderparktheater met zitplaatsen waar headliners als Larry Fleet en Midland speelden, en een kleine tent voor korte, halfuurshows die door hun nabijheid extra intens aanvoelden. Die opzet leverde verrassende contrasten op: in het theater droomde men weg bij akoestische setjes, terwijl bij de tent het publiek bijna op het podium stond en directe interactie ontstond.
Programmatechnisch zette het festival in op verjonging. Met relatief jonge, hedendaagse acts en zonder grote veteranen uit de klassieke countryscene, liet de line‑up zien dat het genre opnieuw relevant kan zijn. Hoewel mannen nog steeds domineren in het oeuvre van de Amerikaanse plattelandsmuziek, had de programmering aandacht voor vrouwelijk talent: namen als Erin Kinsey, S. G. Goodman, Kezia Gill en de charmante Jobi Riccio kregen ruimte om te imponeren en lieten zien dat vrouwen een belangrijke rol spelen in de hedendaagse countrysound.
De stijl van bezoekers droeg bij aan de sfeer: cowboyhoeden, laarzen en ruitjes werden massaal uit de kast gehaald, waardoor het publiek zelf een belangrijk onderdeel van het decor werd. Het publiek gedroeg zich opvallend respectvol en geconcentreerd op de muziek; een bezoeker vatte het samen: “Niemand hier is gehaast. Ik heb alle tijd van de wereld.” Die houding versterkte het gevoel dat Once In A Blue Moon meer weg had van een uitgebreide concertervaring dan van een druk festival met randprogramma’s.
Niet alles verliep vlekkeloos: logistiek liet te wensen over. Bier was redelijk beschikbaar maar sommige dranken waren aan het einde van de zaterdag op, en de voedselverkoop — vooral hotdogs, burgers en friet — leidde tot wachttijden van zo’n drie kwartier rond etenstijd. Voor een evenement dat vooral op beleving en comfort inzet, waren die wachtrijen een smetje.
Toch mocht de organisatie de derde editie als geslaagd bestempelen. Artiesten en publiek straalden wederzijdse waardering uit, en de programmering toonde dat countrymuziek in 2025 nog steeds leeft en zich vernieuwt. Met de verhuizing naar het Zuiderpark lijkt Once In A Blue Moon een nieuw hoofdstuk te zijn ingegaan waarin eenvoud, intimiteit en live‑muziek centraal staan.